DWA POLSKIE FILMY Z NAGRODAMI NA IDFA
23-ego listopada odbyła się ceremonia wręczenia nagród 29. edycji Międzynarodowego Festiwalu Filmów Dokumentalnych w Amsterdamie. Dwa polskie dokumenty: „Kiedy ten wiatr ustanie” Anieli Gabryel oraz „Więzi” Zofii Kowalewskiej z festiwalu IDFA wracają z nagrodami.
Amsterdamski Festiwal Filmów Dokumentalnych IDFA jest największym i jednym z najważniejszych festiwali dokumentalnych na świecie. Co roku przyciąga ponad 100 tys. widzów, odwiedza go kilkaset osób z najważniejszych organizacji z branży dokumentalnej, a pokazywane na IDFIE filmy często stają się później festiwalowymi ulubieńcami. W tym roku IDFA odbywa się w dniach 16-27 listopada, ale już 23-ego listopada wręczono nagrody festiwalu.
Do festiwalu została zaproszona silna reprezentacja polskich dokumentów, ale podczas zakończenia polskie produkcje zdominowały nagrody w Konkursie Filmów Studenckich.
Film w reżyserii Anieli Gabryel "Kiedy ten wiatr ustanie" otrzymał ARRI IDFA Award dla Najlepszego Filmu w Konkursie Filmów Studenckich. Dokument opowiada o krymsko-tatarskiej rodzinie żyjącej na terenie okupowanego Krymu. Cztery osobiste historie skupiają w sobie, jak w soczewce rozległe doświadczenia ludzi żyjących pod presją politycznego reżimu. Trudności, jakie dotykają tę rodzinę, dotyczą szerszej społeczności i wywołują silne emocje. Głównym motywem filmu nie jest jednak reżim sam w sobie, ale jego konsekwencje rzutujące na los zwykłych ludzi, którzy po prostu chcą żyć, kochać i mieć rodzinę. Został zrealizowany w Szkole Filmowej w Łodzi, a w Amsterdamie miał swoją międzynarodową premierę
Natomiast do dokumentu "Więzi" w reżyserii Zofii Kowalewskiej trafiła Nagroda Specjalna Jury w Konkursie Filmów Studenckich. Dla filmu to dopiero czwarty pokaz konkursowy i już czwarta nagroda, dokument znalazł się także na shortliście do Oscarów. Film opowiada o małżeństwie przygotowującym się do 45tej rocznicy ślubu. Barbara i Zdzisław mogliby być z siebie dumni, gdyby nie fakt, że mąż na osiem lat opuścił żonę dla kochanki. Jednak teraz wspólnie spędzają starość – choć, jak twierdzi Barbara, gdyby nie chore nogi Zdzisław dalej „wierzgałby po Krakowie”. Mimo dawnej urazy, codziennych problemów z rachunkami, zajętą łazienką i przestawianiem mebli, łączy ich trudna do zdefiniowania więź. Film został zrealizowany w Studiu Munka, działającym przy Stowarzyszeniu Filmowców Polskich.
Pełna lista nagrodzonych znajduje się na stronie festiwalu IDFA.